Sidonie, strażnik pokoju: miłość do ryzyka
Kiedy zdecydowałeś się zostać operatorem pokojowym?
W wieku 21 lat zajmowałem już kilka stanowisk w fabryce lub w restauracji. Zawsze czułam się nieswojo z moimi kolegami. Powiedziałem sobie: „albo jestem zbyt staromodny, albo naprawdę jestem zbyt poważny!” Ale prawdą jest, że nie trzymałem się ich ciągłych skłonności do buntu, braku etyki. Palenie stawów, poniżające rzeczy do śmiechu ... Oczywiście pomyślałem o zaangażowaniu się w policję.
Jaka była reakcja twoich bliskich?
Moi rodzice byli szczęśliwi, ale woleli poczekać, aby zobaczyć, czy zamierzam zdać konkurs. Jeśli chodzi o wiedzę o mojej wiosce, wielu nazywało mnie równowagą lub zdrajcą, nie rozumieli mojego wyboru, co nie było łatwe.
Jak wygląda twoje codzienne życie?
Pracuję w nocy. Przybywam na posterunek policji około 21, przejmuję i wymieniam informacje z tymi, których wymieniam. Później patroluję różne interwencje. Obejmuje to kontrole drogowe, reakcje na sytuacje awaryjne, takie jak samobójstwa lub walki. Wolę pracować w nocy, ponieważ jest to chwila, którą lubię, i praca jest bardziej interesujący. Jest mniej kradzieży w sklepie lub drobnych wykroczeń.
Czy twoja praca różni się od oczekiwań?
Podczas naszych kursów i staży jesteśmy przygotowani na surowość tego zawodu. To ryzykowna praca, wiemy i wybraliśmy ją z tego powodu. Jednak odkrywając powieszonych ludzi lub ludzi, którzy skaczą pod pociągiem, nigdy nie jesteśmy naprawdę gotowi. W tym zawodzie jest niewiele wsparcia psychologicznego, ponieważ uważamy za oczywiste, że zajmujemy się sobą, ale czasami jest to trudne. Z drugiej strony istnieje adrenalina, która sprawia, że jest to ekscytująca praca, nigdy nie wiemy, jakie są skutki sytuacji, w których żyjemy, a to jest wyjątkowe. Z drugiej strony, zawsze jest dużo dokumentów do wypełnienia, musisz wszystko obserwować i zapisywać wszystko. To zajmuje dużo czasu, ale jest konieczne.
Nigdy też nie znajdziesz przesłanek jako nikiel, jak w serii „Julie Lescaut”, posterunki policji są znacznie bardziej szare i smutne niż jego!
Czy jesteś w stanie pogodzić życie rodzinne z pracą tak wyjątkową?
Mój przyjaciel jest także na policji, ale to zbieg okoliczności, myślę, że mógł wykonać inną pracę. W domu unikamy zbyt wielu rozmów praca, nawet jeśli czasami dobrze jest rozładować ładunek emocjonalny zbyt duży. Wymiana w podobnych sytuacjach jest doskonałym rozwiązaniem. Jeśli chodzi o dzieci, nie mam ich jeszcze, ale myślę, że to doskonale do pogodzenia, nawet w porze nocnej! Rzeczywiście, tak długo, jak możemy organizować z harmonogramami taty, myślę, że nie ma problemu!
Jak doświadczyłeś kryzysu na przedmieściach?
W okolicy mojego posterunku policji paliło się wiele samochodów, ale nie było konfliktów. Wiem jednak, że koledzy uważali to za bardzo trudne, w szczególności obwiniani przez media i prawie oskarżeni o przemoc, podczas gdy byli ukamienowani przez wiele godzin!
Czy bycie kobietą w zawodzie głównie męskim jest trudne?
Są czasami delikatne sytuacje. Na przykład, kiedy spotykamy grupę, będzie ona systematycznie obwiniać tego, który wygląda najsłabiej. Tak więc w większości przypadków dla mnie, który jestem kobietą. Niektórzy ludzie nie rozmawiają ze mną, gdy z nimi rozmawiam. Odpowiadają systematycznie mojemu koledze. Ale z czasem przyzwyczaiłem się do tych zachowań.
Czy twój mundur zmienia sposób, w jaki na siebie patrzysz?
Jestem zauważony szybciej! Raporty, które policja podaje ludziom, są bardzo niejednoznaczne: publicznie ludzie są wobec nas podejrzliwi, ale cieszą się, że nas mają. Dziesięć lat temu bardzo rzadko wzywano nas do muzycznego hałasu. Ludzie widzieli sąsiada i prosili go o zmniejszenie głośności. Dzisiaj nikt już ze sobą nie rozmawia. Komunikacja stała się tak trudna, że policja jest natychmiast poszukiwana. Krótko mówiąc, znamy prawdziwą relację przyciągania i odpychania z ludźmi, to bardzo dziwne. Niemniej jednak, każdej nocy, kiedy biorę swoją służbę, zdaję sobie sprawę, że naprawdę lubię moją praca.
